Μετα αλλάξεις

"Τίποτα δε μένει κρυφό κάτω από τον ήλιο" λέει το αρχαίο ρητό. Και "όλα ωραία φαντάζουν κάτω από τον ήλιο" λέω εγώ με πιο πρόσφατες ιστορικά ανησυχίες. Λέω λοιπόν να διαλύσω τους ιστούς που με κρατάν πρόσκαιρα στην πόλη και τις καθημερινές έγνοιες και να αποδράσω στην χώρα του Ωλακαλάν για λίγες ημέρες. Κομματάκι δύσκολο βέβαια να μεταγγίσεις τα υγρά σου από το μπιτόνι στο διάφανο μπουκαλάκι μέσα σε λίγες ημέρες. Αναζητούσα λοιπόν καθώς παραγέμιζα την βαλίτσα έναν τρόπο να μου συμβεί γρήγορα (και γιατί όχι και ανώδυνα). Φτάνοντας όμως στο νησί και περιεργαζόμενη το γύρω μου άρχισα να επιθυμώ μια άλλου είδους μετάλλαξη, ήθελα ένα gadgetaki που να μπορεί να με προσαρμόσει στον χώρο που βρισκόμουν. Κάτι σαν και αυτο:

Μη μπορώντας να προσαρμοστώ σε αυτήν την πραγματικότητα και χωρίς να γνωρίζω ακόμα ότι ο κύριος Αιμόφ κατέχει μεγάλη γκάμα summer-ευρεσιτεχνιών ανεχώρισα προς τα ψηλά βουνά. Εδώ ελπίζω τα εγκαταλελειμμένα τοπία να με βοηθήσουν στην μετάγγιση των υγρών μου σε φλάσκι πλέον για να είναι και ασορτί με περιβάλον.

Antiyapi

"H επανάσταση μπορεί να στεριώσει

μόνο όταν το τελευταίο καπιταλιστικό γουρούνι

κρεμαστεί από τα έντερα του τελευταίου γραφειοκράτη"

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον κύριο Αφεντικό που κάθε πρωί χαμογελά σαρδόνια

στην οθόνη του θυροτηλεφώνου.

Αφιερωμένο επίσης και στους κυρίους και τις κυρίες που τις τελευταίες ημέρες

αφού διεπίστωσαν ότι δε μπορούν να πείσουν τον κόσμο ότι οι μίζες δεν καρπωθείκαν από αυτούς,

δείχνουν μια πρωτοφανή ειλικρίνεια παραδεχόμενοι πια ότι το αυτονόητο είναι η λαμογιά.

These shoes are made from others

Σε μία συνέντευξη που είχε δώσει στην ΕΤ3 παλαιότερα ο Γιάννης Ταμτάκος είχε πεί:
"Σαν τσαγκάρης που είμουν έχω να πω αυτό: Οταν ένα ζευγάρι παπούτσια ανέβουν και κατέβουν μια ανηφόρα πολλές φορές και ανοίξουν, σχιστούν, βγούν τα δάχτυλα έξω, τότε είναι για πέταμα αυτά τα παπούτσια. Ετσι είναι και με τον καπιταλισμό: είναι για πέταμα.."

Κι αν τα πετάξουμε τι θα γίνει τι θα φοράμε;;; και λοιπές και λοιπές ερωτήσεις.... πάντα υπάρχει τρόπος, θέληση και φαντασία χρειάζεται.

memories

Θυμάμαι τους γονείς μου και τους φίλους τους να θυμούνται "στιγμές της νιότης μας"(όπως λέγαν) όταν βλέπαν ένα περίεργο εξαφανισμένο πια παιχνίδι ή ακούγοντας την Βέμπο να τραγουδά με υπόκρουση τα χριτς της βελόνας. Κάπως έτσι ένιωσα όταν είδα το tetris

αν και λίγο παράδοξο σε αυτό το βίντεο. Οσο για το κοινό, ελπίζω να είχε άλλα πιο ενδιαφέρουσα σκέτς η βραδυά γιατί δε λέω, γέλασα, κρύωσα όμως και λίγο έ?
Επι της ευκαιρίας, βεβαίως βεβαίως, της θραύσης που έχει κάνει το κρασάκι του τσού και οι λοιδορίες του κύριου Αιμόφιλου Ινφλουέντζα προς τον Ιάπωνα φίλο παραθέτω και την εξ ανατολάς εκδοχή του παιχνιδιού:

;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Καθώς οι εμπειρίες της ζωής και μαζί κι η γνώση εμπλουτίζονται θα έπρεπε νομίζω να απλουστεύονται τα διλήμματα της καθημερινότητας. Αντ' αυτού άλλο ένα προστέθηκε στο "τι να φάω σήμερα;". Το "τι μπορώ να φάω σήμερα;". Κρίση της παγκόσμιας παραγωγής τροφής σου λέει. Και μου το εξηγούν αναλυτικά...η τιμή του πετρελαίου, οι εκτάσεις καλλιέργειας, το νερό και μπλα μπλα μπλα.... Δε με πείθουν καθόλου όλα αυτά βέβαια.Εχω αναλύσει από καιρό το ποιόν του καπιταλισμού και της παρέας του και δεν έχω αμφιβολίες για το ότι κάτι πιό χοντρό παίζεται αυτόν τον καιρό. Ελα όμως που παρόλα αυτά μου δημιουργούν κι άλλο δίλημμα: Να θαυμάσω την ανθρώπινη φύση που καταφέρνει τα ακατόρθωτα μέσα στους αιώνες ή να την συχαθώ; Να ελπίζω ότι η επιστήμη που και νεκρούς ανασταίνει πια θα συνδράμει στην ποιότητα της ζωής μου ή θα μου δώσει νουμεράκι για τον θάλαμο των πειραμάτων; Η σεξουαλική απελευθέρωση θα μου προσφέρει ανεπανάληπτες απολαύσεις ή μια μοναχική πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο; Η χειραφέτηση του φύλου μου μου δίνει ανάσα ή λεπταίνει το στριγκάκι μου; ουφφφφ χάθηκα πάλι στα ερωτηματικά... Θ απάω αυριο Σάββατο να πάρω ριζούλες ντοματιάς από τον παππού, θ ατα βάλω στα γλαστράκια μου και παρατάτε με ήσυχιη! Αμα πιά!!

illusion

"...στη Νέα Υόρκη προτίμησα να συνεχίσω στο θέατρο και όχι στο χορό. Το θέατρο είναι η τέχνη της παραπλάνησης. Μπορείς να παίξεις πιωμένος και ξενυχτισμένος. Στον χορό αυτό είναι αδύνατο ενώ στο θέατρο μπορεί να θεωρηθεί και μία ιδιαίτερη προσέγγιση που να αποθεωθεί...."
οχι επι λέξη αλλά όπως το θυμάμαι από την βραδινή συνέντευξη του
Κων/νου Τζούμα

Αγοράστε ένα... φίλο

Οι Δευτέρες πάντα ήταν δύσκολες μέρες (bloody Monday). Λες να πάρεις τηλέφωνο έναν άνθρωπο, έναν φίλο να σε διακτινίσει για λίγο σε μιά άλλη πραγματικότητα όπου θα μπορέσεις να γεμίσεις τα κύτταρά σου με οξυγόνο. Και ούπς! πρόβλημα. Ποιόν να πάρεις αφού το "θεματάκι" σου τις προηγούμενες ημέρες ήταν η μοναξιά. Ισως αυτό το συναίσθημα να είναι και το κλειδί του αινίγματος (μα όλους μαζί τους έχασα?)και το τηλέφωνο το όχημα του κλειδιού. Και είναι η στιγμή που ο καφές δημιουργεί μια απαράδεκτη διέγερση στον εγκέφαλο και αρχίζει να φιλοσοφεί. Η φιλία, η επαφή, η επικοινωνία, ο έρωτας, το πιροσκί, είναι ανθρώπινες ανάγκες που εκπληρώνονται εν πολλοίς με αγοραίο τρόπο. Και υπάρχει μία ηθική(πχ με τον έρωτα και μία αναζήτηση ποιότητας(πχ πιροσκί) που σε οδηγεί στην εκπλήρωσή τους με το είναι σου και όχι με τη τσέπη σου. Κι έρχεται η πιό ύπουλη από όλες τις ασχολίες του ανθρώπου, η επιστήμη να επικυρώσει μία ελευθέρων διαδρομών κάρτα στο φαύλο κύκλο της μοναξιάς και της θλίψης.
αντιγράφω από την ert.gr:

{Αν νοιώθετε μόνος γιατί οι φίλοι σας δεν είναι πια κοντά σας, δεν υπάρχει λόγος να απελπίζεστε: Μπορείτε να αγοράσετε άλλους!
Έτσι μας πληροφορεί ο καθηγητής Ρόμπερτ Κάμμινς από το πανεπιστήμιο της Μελβούρνης Deakin University, υποστηρίζοντας ότι η φιλία θα πρέπει να αντιμετωπιστεί σα μια βασική ανθρώπινη ανάγκη.
"Δεν έχουμε πρόβλημα να αναγνωρίσουμε ότι οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια έναντι πληρωμής σε διάφορες περιπτώσεις και να φροντίσουμε γι’ αυτό. Γιατί να μη συμβεί το ίδιο και με τη φιλία;"
Και ας μη σκεφτεί κανείς ότι ακούγεται άκρως ψυχρή διαδικασία για να έχει σχέση με τη φιλία που υποτίθεται ότι πηγάζει από ειλικρινή και ζεστά συναισθήματα. Ο καθηγητής Κάμινς θα διαφωνήσει μαζί σας και θα σας δώσει ένα ολοζώντανο παράδειγμα που έρχεται από την Αγγλία.
Ο γιος ενός συνταξιούχου χήρου ογδοντάρη, ζητά κάποιον να κάνει παρέα στον πατέρα του, όταν πηγαίνει στην παμπ για ποτό. Προσφέρει 15 δολάρια την ώρα και ο στόχος είναι να αναπληρωθεί με το κατάλληλο πρόσωπο.
Ο καθηγητής θα τονίσει ότι είναι βασική ανάγκη να υπάρξει ένα πρόγραμμα φιλίας στην Αυστραλία, το οποίο μάλιστα θα χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση χωρίς να επαφίεται σε εθελοντικούς οργανισμούς.}

φιλαράκια!!!!