Μετα αλλάξεις

"Τίποτα δε μένει κρυφό κάτω από τον ήλιο" λέει το αρχαίο ρητό. Και "όλα ωραία φαντάζουν κάτω από τον ήλιο" λέω εγώ με πιο πρόσφατες ιστορικά ανησυχίες. Λέω λοιπόν να διαλύσω τους ιστούς που με κρατάν πρόσκαιρα στην πόλη και τις καθημερινές έγνοιες και να αποδράσω στην χώρα του Ωλακαλάν για λίγες ημέρες. Κομματάκι δύσκολο βέβαια να μεταγγίσεις τα υγρά σου από το μπιτόνι στο διάφανο μπουκαλάκι μέσα σε λίγες ημέρες. Αναζητούσα λοιπόν καθώς παραγέμιζα την βαλίτσα έναν τρόπο να μου συμβεί γρήγορα (και γιατί όχι και ανώδυνα). Φτάνοντας όμως στο νησί και περιεργαζόμενη το γύρω μου άρχισα να επιθυμώ μια άλλου είδους μετάλλαξη, ήθελα ένα gadgetaki που να μπορεί να με προσαρμόσει στον χώρο που βρισκόμουν. Κάτι σαν και αυτο:

Μη μπορώντας να προσαρμοστώ σε αυτήν την πραγματικότητα και χωρίς να γνωρίζω ακόμα ότι ο κύριος Αιμόφ κατέχει μεγάλη γκάμα summer-ευρεσιτεχνιών ανεχώρισα προς τα ψηλά βουνά. Εδώ ελπίζω τα εγκαταλελειμμένα τοπία να με βοηθήσουν στην μετάγγιση των υγρών μου σε φλάσκι πλέον για να είναι και ασορτί με περιβάλον.

Antiyapi

"H επανάσταση μπορεί να στεριώσει

μόνο όταν το τελευταίο καπιταλιστικό γουρούνι

κρεμαστεί από τα έντερα του τελευταίου γραφειοκράτη"

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον κύριο Αφεντικό που κάθε πρωί χαμογελά σαρδόνια

στην οθόνη του θυροτηλεφώνου.

Αφιερωμένο επίσης και στους κυρίους και τις κυρίες που τις τελευταίες ημέρες

αφού διεπίστωσαν ότι δε μπορούν να πείσουν τον κόσμο ότι οι μίζες δεν καρπωθείκαν από αυτούς,

δείχνουν μια πρωτοφανή ειλικρίνεια παραδεχόμενοι πια ότι το αυτονόητο είναι η λαμογιά.

These shoes are made from others

Σε μία συνέντευξη που είχε δώσει στην ΕΤ3 παλαιότερα ο Γιάννης Ταμτάκος είχε πεί:
"Σαν τσαγκάρης που είμουν έχω να πω αυτό: Οταν ένα ζευγάρι παπούτσια ανέβουν και κατέβουν μια ανηφόρα πολλές φορές και ανοίξουν, σχιστούν, βγούν τα δάχτυλα έξω, τότε είναι για πέταμα αυτά τα παπούτσια. Ετσι είναι και με τον καπιταλισμό: είναι για πέταμα.."

Κι αν τα πετάξουμε τι θα γίνει τι θα φοράμε;;; και λοιπές και λοιπές ερωτήσεις.... πάντα υπάρχει τρόπος, θέληση και φαντασία χρειάζεται.

memories

Θυμάμαι τους γονείς μου και τους φίλους τους να θυμούνται "στιγμές της νιότης μας"(όπως λέγαν) όταν βλέπαν ένα περίεργο εξαφανισμένο πια παιχνίδι ή ακούγοντας την Βέμπο να τραγουδά με υπόκρουση τα χριτς της βελόνας. Κάπως έτσι ένιωσα όταν είδα το tetris

αν και λίγο παράδοξο σε αυτό το βίντεο. Οσο για το κοινό, ελπίζω να είχε άλλα πιο ενδιαφέρουσα σκέτς η βραδυά γιατί δε λέω, γέλασα, κρύωσα όμως και λίγο έ?
Επι της ευκαιρίας, βεβαίως βεβαίως, της θραύσης που έχει κάνει το κρασάκι του τσού και οι λοιδορίες του κύριου Αιμόφιλου Ινφλουέντζα προς τον Ιάπωνα φίλο παραθέτω και την εξ ανατολάς εκδοχή του παιχνιδιού:

;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Καθώς οι εμπειρίες της ζωής και μαζί κι η γνώση εμπλουτίζονται θα έπρεπε νομίζω να απλουστεύονται τα διλήμματα της καθημερινότητας. Αντ' αυτού άλλο ένα προστέθηκε στο "τι να φάω σήμερα;". Το "τι μπορώ να φάω σήμερα;". Κρίση της παγκόσμιας παραγωγής τροφής σου λέει. Και μου το εξηγούν αναλυτικά...η τιμή του πετρελαίου, οι εκτάσεις καλλιέργειας, το νερό και μπλα μπλα μπλα.... Δε με πείθουν καθόλου όλα αυτά βέβαια.Εχω αναλύσει από καιρό το ποιόν του καπιταλισμού και της παρέας του και δεν έχω αμφιβολίες για το ότι κάτι πιό χοντρό παίζεται αυτόν τον καιρό. Ελα όμως που παρόλα αυτά μου δημιουργούν κι άλλο δίλημμα: Να θαυμάσω την ανθρώπινη φύση που καταφέρνει τα ακατόρθωτα μέσα στους αιώνες ή να την συχαθώ; Να ελπίζω ότι η επιστήμη που και νεκρούς ανασταίνει πια θα συνδράμει στην ποιότητα της ζωής μου ή θα μου δώσει νουμεράκι για τον θάλαμο των πειραμάτων; Η σεξουαλική απελευθέρωση θα μου προσφέρει ανεπανάληπτες απολαύσεις ή μια μοναχική πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο; Η χειραφέτηση του φύλου μου μου δίνει ανάσα ή λεπταίνει το στριγκάκι μου; ουφφφφ χάθηκα πάλι στα ερωτηματικά... Θ απάω αυριο Σάββατο να πάρω ριζούλες ντοματιάς από τον παππού, θ ατα βάλω στα γλαστράκια μου και παρατάτε με ήσυχιη! Αμα πιά!!

illusion

"...στη Νέα Υόρκη προτίμησα να συνεχίσω στο θέατρο και όχι στο χορό. Το θέατρο είναι η τέχνη της παραπλάνησης. Μπορείς να παίξεις πιωμένος και ξενυχτισμένος. Στον χορό αυτό είναι αδύνατο ενώ στο θέατρο μπορεί να θεωρηθεί και μία ιδιαίτερη προσέγγιση που να αποθεωθεί...."
οχι επι λέξη αλλά όπως το θυμάμαι από την βραδινή συνέντευξη του
Κων/νου Τζούμα

Αγοράστε ένα... φίλο

Οι Δευτέρες πάντα ήταν δύσκολες μέρες (bloody Monday). Λες να πάρεις τηλέφωνο έναν άνθρωπο, έναν φίλο να σε διακτινίσει για λίγο σε μιά άλλη πραγματικότητα όπου θα μπορέσεις να γεμίσεις τα κύτταρά σου με οξυγόνο. Και ούπς! πρόβλημα. Ποιόν να πάρεις αφού το "θεματάκι" σου τις προηγούμενες ημέρες ήταν η μοναξιά. Ισως αυτό το συναίσθημα να είναι και το κλειδί του αινίγματος (μα όλους μαζί τους έχασα?)και το τηλέφωνο το όχημα του κλειδιού. Και είναι η στιγμή που ο καφές δημιουργεί μια απαράδεκτη διέγερση στον εγκέφαλο και αρχίζει να φιλοσοφεί. Η φιλία, η επαφή, η επικοινωνία, ο έρωτας, το πιροσκί, είναι ανθρώπινες ανάγκες που εκπληρώνονται εν πολλοίς με αγοραίο τρόπο. Και υπάρχει μία ηθική(πχ με τον έρωτα και μία αναζήτηση ποιότητας(πχ πιροσκί) που σε οδηγεί στην εκπλήρωσή τους με το είναι σου και όχι με τη τσέπη σου. Κι έρχεται η πιό ύπουλη από όλες τις ασχολίες του ανθρώπου, η επιστήμη να επικυρώσει μία ελευθέρων διαδρομών κάρτα στο φαύλο κύκλο της μοναξιάς και της θλίψης.
αντιγράφω από την ert.gr:

{Αν νοιώθετε μόνος γιατί οι φίλοι σας δεν είναι πια κοντά σας, δεν υπάρχει λόγος να απελπίζεστε: Μπορείτε να αγοράσετε άλλους!
Έτσι μας πληροφορεί ο καθηγητής Ρόμπερτ Κάμμινς από το πανεπιστήμιο της Μελβούρνης Deakin University, υποστηρίζοντας ότι η φιλία θα πρέπει να αντιμετωπιστεί σα μια βασική ανθρώπινη ανάγκη.
"Δεν έχουμε πρόβλημα να αναγνωρίσουμε ότι οι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια έναντι πληρωμής σε διάφορες περιπτώσεις και να φροντίσουμε γι’ αυτό. Γιατί να μη συμβεί το ίδιο και με τη φιλία;"
Και ας μη σκεφτεί κανείς ότι ακούγεται άκρως ψυχρή διαδικασία για να έχει σχέση με τη φιλία που υποτίθεται ότι πηγάζει από ειλικρινή και ζεστά συναισθήματα. Ο καθηγητής Κάμινς θα διαφωνήσει μαζί σας και θα σας δώσει ένα ολοζώντανο παράδειγμα που έρχεται από την Αγγλία.
Ο γιος ενός συνταξιούχου χήρου ογδοντάρη, ζητά κάποιον να κάνει παρέα στον πατέρα του, όταν πηγαίνει στην παμπ για ποτό. Προσφέρει 15 δολάρια την ώρα και ο στόχος είναι να αναπληρωθεί με το κατάλληλο πρόσωπο.
Ο καθηγητής θα τονίσει ότι είναι βασική ανάγκη να υπάρξει ένα πρόγραμμα φιλίας στην Αυστραλία, το οποίο μάλιστα θα χρηματοδοτείται από την κυβέρνηση χωρίς να επαφίεται σε εθελοντικούς οργανισμούς.}

φιλαράκια!!!!

ΒόρειοςΑνεμος

Ρίξ'την κακή σου σκέψη στονερό.
Φτερό νεκρό.
Αστη στο ρεύμα του καιρού να παρασέρνεται.
Θυσία εξαίσια.
Σε κάποιον άγνωστο και σαδιστή θεό.
Στη σκοτεινή σελήνη.
Στον ραγισμένο απ' τ' άστρα μετέωρο ουρανό.
Φύγε κι εσύ.
Πέσε στη δύνη των τρελών σου λογισμών
κομμάτι στο χαμένο σκηνικό
της τελευταίας πράξης
ενός γλυκού και επώδυνου έργου,
σε ένα ρόλο απροσδιόριστο.

όματα

Ανεβαίνω το καλντερίμι που βγάζει στον προφήτη(ναι καλά!) Ηλία λίγο πρίν σουρουπώσει. Γνωστή διαδρομή από χρόνια. Εκεί έτρεχα τα μεσημέρια που έπεφτε για ύπνο η γιαγιά και σκηνοθετούσα την απόδραση από τη κουζίνα. Ετρεχα, έτρεχα, και λαχανιασμένη σταματούσα λίγο πρίν τη τελευταία στροφή. Πρίν την εφηβεία φυσικά δε θα μπορούσα καν να σκεφτώ τη σημειολογία αυτής της κίνησης. Ενώ ήμουν αποφασισμένη να πετάξω ένα πετραδάκι στο παράθυρο και να του πώ «θα έρθεις να παίξουμε;», ε! Την ώρα που έφτανα στην τελευταία στροφή και η καρδιά που εξασκούνταν σε ζογκλερικά κόλπα μαζί με τα δύο πνευμονάκια μου, σταματούσα. Ξανάβαζα τα γυαλιά στη θέση τους, τα τακτοποιούσα καλά πάνω στη μύτη, να δω πια άλλα μάτια ασχολούνται μαζί μου. Κανείς εκει γύρω μεσημεριάτικα. Ήμουν μόνη με το χαλικάκι στο χέρι και το παράθυρο στα μάτια.
Με μια ξαφνική κίνηση χωρίς πολλές σκέψεις έβαζα την επιθυμία μου στη χόυφτα και άφηνα το χαλικάκι να πέσει. Με την χούφτα σφιχτή συνέχιζα μέχρι το εκκλησάκι. Εγω, ο άγιος, ο κόσμος όλος και μια χούφτα που την άφηνα να ανοίξει απαλά πάνω στις μαργαρίτες.
Και την επόμενη μέρα το ίδιο, και την επόμενη και την επόμενη.
Αλλά η τύχη ευνοεί τα παιδιά, τους βλαμένους και τους τολμηρούς. Ετσι ένα μεσημέρι την ώρα που ήμουν έτοιμη να αφήσω το χαλικάκι, άνοιξε το παράθυρο. Καλύτερα να άνοιγε η γη να με καταπιεί ή να άνοιγα το στόμα μου τουλάχιστον να πώ «Για σας κυρια Τασία και αντίο». Αλλά που! Έμεινα εκεί να την κοιτάζω καθώς μου χαμογελούσε και ανοιγόκλεινε το στόμα. Έπιασα κατι προς το τέλος «....κάτσε να τον φωνάξω...». Ο Πετράκης. Αυτός που θα με κοίταζε γλυκά και θα με έπαιρνε από το χέρι για να πάμε να δούμε την πλαγιά από την άλλη πλευρά εκεί που μόνο οι μεγάλοι πήγαιναν. Αυτός θα ερχόταν τώρα στο παράθυρο.
«Γεια».
«Γεια»
«Θα έρθεις να παίξουμε;»
«Θα φύγουμε σε λίγο. Γυρνάμε στη Αθήνα»
«Α»
«Ναι»
«κρίμα»
«Θα έρθω πάλι τα Χριστούγεννα»
«Ωραία»
«Γεια»
«Γεια»
Η οπτική της γραφής. Ενας λυτός διάλογος. Τα χέρια μου όμως ανεβοκατέβαιναν με έναν εξαιρετικό συντονισμό κάθετου και οριζόντιου τρέμουλου καθώς τακτοποιούσα τα γυαλιά στη μύτη. Αυτά εκεί σταθερά αλλά εγώ με μία επιμονή να τα τακτοποιώ. Ευτυχώς δηλαδή που ήταν κι αυτά μαζί μου γιατί πολύ πιθανό να λιποθυμούσα και άντε βρες κάποια αξιόπιστη δικαιολογία μετα.

Μέσα της άνοιξης λοιπόν ανεβαίνω το καλντερίμι ξανά. Φτάνω στη στροφή –την τελευταία- και βλέπω παρκαρισμένο το yaris του Πέτρου. Αυτή τη φορά κυρία! Ουτε βότσαλο όυτε παράθυρο. Χτυπάω την πόρτα κανονικά! Που είσαι παιδί μου να με θαυμάσεις! Ειχαμε να βρεθούμε καιρό αλλά οι καλές φιλίες δε χαλάνε στα χρονοντούλαπα. Ήπιαμε τους καφέδες και τις ρακές μας καθισμένοι στο ίδιο τραπέζι χωρίς πια τον σωτήριο σκελετό. Μια επέμβαση laser τον απέσυρε. Η καρδιά ωρίμασε και δεν κάνει πολλά ζογκλερικά, έχει γίνει φλύαρη: «αντε δε θα του το πείς? Πιάστου το χέρι και χαμογέλα. Αντε ξεκόλα και νιώσε αυτό που θες.» και άλλα παρόμοια.
Δύσκολα και ευχάριστα.

Aqua

Με τη βαλίτσα να στέκεται πεισμωμένη δίπλα στην πόρτα, περιμένοντας τις νέες γνωριμίες της στα υπόγεια των αεροδρομίων και στα σπλάχνα των αεροπλάνων ακούω